Florida - Memories

Amerika staat al jarenlang bovenaan mijn lijstje, maar ik ben er wel al eens geweest. Misschien juist daarom, ik heb één klein hoekje gezien en nu wil ik meer. Maar wat een fantastisch hoekje, Florida! Tien jaar geleden gingen we voor de laatste keer met het gezin op vakantie (ik 16, broer 19) dus dat moest wel een geweldige reis worden, als afsluiter. En een geweldige reis werd het.

We vlogen naar Miami. Toen we er bijna waren werd in het vliegtuig Will Smith’s hit gedraaid en we waren gelijk in de mood. Eenmaal geland was het midden in de nacht, dus we gingen gelijk naar het hotel in Surfside boven Miami Beach. De volgende ochtend kleedde ik me aan voor het ontbijt naast het zwembad, een broek en een jersey shirtje. Tijdens het eten werd ik al helemaal bezweet, want wat was het daar vreselijk heet. Gelijk omkleden dus, rokje en zwierig hemdje. We kwamen een gigantische supermarkt tegen toen we even later de buurt gingen verkennen. De beste supermarkt die ik ooit heb gezien, in de hal was een zogeheten food court, allemaal lekker kant-en-klaar eten. Gefrituurde kip met mashed potatoes en meer van dat soort snacks (yum!). We hadden net gegeten dus we besloten zeker een keer terug te komen, ook al bleven we maar een paar dagen in deze buurt om vervolgens verder Florida in te trekken. Die kip rook te lekker om te vergeten. 

Toen mijn moeder ook aangekleed was konden we eindelijk naar Miami Beach. Het was precies zoals ik had verwacht, veel kleur, mooie mensen, superwarm en een relaxte sfeer. Het is eigenlijk niet echt te beschrijven, je moet het voelen. Je ziet de foto’s van Ocean Drive, maar de felheid van de kleuren komt totaal niet over. Elk gebouw in het Art Deco district van Ocean Drive is bijzonder om te zien. Wel typisch Amerikaans: alles voor de show. In de straten en steegjes achter die prachtige hotels is alles gewoon vies en lelijk. Maar daar hebben we het niet over! Met onze gloednieuwe Sony Handycam in de hand liepen we langs het strand. Wit zand en een felblauwe zee, meisjes in roze bikini-tjes kijken toe hoe geoliede spierbundels beachvolley’en, felgekleurde lifeguard huisjes met echte Baywatch mannetjes erop. Net als in een film. 

Vlakbij het huis van Gianni Versace gingen we met z’n vieren op een terrasje zitten. Mooie mensen lopen langs, mooie auto’s met minder mooie mensen erin rijden langzaam langs, ultiem zien en gezien worden. Een meisje met een koffertje liep over het terras sigaren te verkopen. Mijn broer voelde zich de man en nam een kijkje in de koffer. Het meisje greep haar kans en bood hem een mooie sigaar aan, mijn broer knikte en ze begon te knippen. Mijn vader – de portemonnee – vroeg hoeveel dat moest gaan kosten. Dat deed er niet meer toe, ze had hem al geknipt dus we moesten ‘m wel kopen. Mijn broer zat de hele middag te genieten van zijn dure sigaar.

Na een paar dagen in Miami ging de reis verder. We wilden eigenlijk naar Key West, maar het werd ten strengste afgeraden om naar de eilandjes te gaan vanwege heftige zee-orkanen. Dus we gingen gelijk naar de Everglades. Een hele lange, saaie weg brengt je middenin het grote moerasgebied. Met een propellerboot gingen we naar een alligator farm. Ik zat voorin de boot achter een laag windscherm en op het scherm zat een reuzesprinkhaan. Ik herinner me nog dat ik die hele bootreis zo bang was om die sprinkhaan op me te krijgen. Dat er allemaal alligators in het water zwommen had ik niet eens door.

We reden door naar de westkust van Florida. Door het rijke stadje Naples, waar de huizen mooi en groot zijn maar er loopt niemand op straat. We vonden het een beetje eng. Snel door naar de volgende leuke plaats. Het werd alleen donker voor we bij een leuke plaats kwamen, dus ons eerste motel was een feit. Tijdens de trip zouden er nog meer volgen, van verschillende kwaliteit. Ik herinner me er één die echt louche was, op een afgetrapte parkeerplaats en met een kamermeisje uit het land van Laaf van de Efteling. Het leukste motel was in Treasure Island (die namen zijn ook geweldig) en ik weet nog precies waar het ligt, Google Maps aan en ik vond het gelijk. 

In deze plaats heb ik ook de grootste pizza ooit gegeten. Ik ben een echte pizzalover en ik was zo blij dat we na al die tijd in Amerika eindelijk eens pizza gingen halen. Het was geen Italiaanse pizzeria zoals we die hier kennen. Het was een kleine kale, fel verlichte ruimte met een paar tafeltjes en over de gehele breedte een toonbank. Boven de toonbank wat voorbeeldplaatjes, maar je mocht zelf je pizza samenstellen. Ik koos voor een rechthoekig geval met peperoni en ananas. Toen de pizza’s klaar waren kreeg ik een doos zo groot als een platte verhuisdoos in mijn handen. We hebben er twee dagen van gegeten. 

Ik kan nog wel uren doorgaan, dus dit wordt weer een tweedelig verhaal! Stay tuned voor de rest van de trip.