Italië - Memories

Een jaar of vijftien geleden ging ik met mijn ouders en mijn oudere broer met de auto op vakantie naar de Adriatische kust in Italië.
Koffers tot aan de nok en een stinkende koelbox tussen mij en mijn broer ingepropt op de achterbank. We reden ’s ochtends weg en ’s avonds waren we in Bologna, beroemd van de spaghetti bolognese. Van Bologna heb ik niks meegekregen, ik sliep al toen we aankwamen en sliep nog toen we weer wegreden. We hadden een hotel in de badplaats Rimini, maar mijn ouders waren niet het vakantietype dat rustig op het strand gaat liggen bakken. Bijna elke dag gingen we naar kleine dorpjes en mooie natuurgebieden waarover ze hadden gelezen in reisboekjes. Mijn broer was oud genoeg om alleen op het strand te blijven, maar ik moest altijd mee. Gelukkig maar want nu, jaren later, vind ik het prachtig dat ik zoveel heb gezien van de wereld.  

 

Eén van de dorpjes herinner ik me nog heel goed. Het was in de heuvels, ver rijden vanaf de kust en het zag eruit alsof er nooit toeristen kwamen. Het zag er zelfs uit alsof er nooit iemand van buiten het dorp kwam. We moesten aan de voet van een heuvel parkeren en via een steil paadje liep je het dorp in. Hoe mijn ouders erop kwamen om juist hier te stoppen na een urenlange reis heb ik nooit gevraagd. Ik had honger en ik verveelde me en het was heet en ik vond het dorp stom en ik wilde naar het strand. Het dorpje stelde echt niks voor, de huisjes waren mini en allemaal op elkaar gepropt. 

Ik werd een beetje boos want ik had echt honger en ik dacht: no way dat hier een restaurant is. Mijn ouders houden van eten, dus besloten ze dat hier wel een restaurant móest zijn en dat ze daar het lekkerste Italiaanse eten zouden hebben dat we ooit hadden geproefd. Met hun ‘Hollandse-toerist-op-vakantie-Engels’ gingen ze op pad en vroegen iedereen (alle vier mensen die we tegenkwamen) of we ergens konden eten. Door een klein oud vrouwtje werden we meegenomen naar een iets groter huisje met een zware houten deur. Eenmaal binnen dacht ik dat ze het niet had begrepen, hoe kon het ook anders. Het was een ruimte zo groot als een gemiddelde woonkamer waar een paar oude mannetjes aan een tafel zaten te praten. Ze trok ons mee naar de andere tafel in de kamer en gebaarde dat we moesten zitten en wachten. Geen vragen stellen en gewoon blijven zitten leek ons het beste. Na een half uur werd ons wachten beloond. Een grote Italiaan met een dikke snor kwam door het deurtje waardoor het vrouwtje eerder was verdwenen met drie gigantische borden op zijn armen. Drie prachtige gerechten werden voor onze neus gezet. Ik nam de ravioli. De lekkerste ravioli die ik ooit heb geproefd. Echt, ik denk er nog steeds aan.